Αφίσα της πολιτικής οργάνωσης ΟΑΚΚΕ στις 5 Ιούνη 2008

Ως τώρα οι ψευτοαριστεροί τραμπούκοι στα Πανεπιστήμια ασκούσαν τη φασιστική βία τους πάνω στους καθηγητές στο όνομα των φοιτητών. Τώρα ασκούν τη βία τους πάνω στους ίδιους τους φοιτητές, καθώς ωμά τους εμποδίζουν να ψηφίσουν.
Λένε ότι παλεύουν ενάντια στην κατοχή της δημόσιας εκπαίδευσης από τους ιδιώτες. Στην πράξη όμως κάνουν τη δημόσια εκπαίδευση ιδιωτική ιδιοκτησία εκείνων που εδώ και χρόνια τους προστατεύουν.. Αυτοί είναι τα ψευτοαριστερά κόμματα ψευτοΚΚΕ, ΣΥΝ, το φιλοΣΥΝ κομμάτι του ΠΑΣΟΚ και το φιλοΚΚΕ κομμάτι της ΝΔ που από κοινού νέμονται τα ΑΕΙ μέσω ενός κοινωνικού μπλοκ, το οποίο και ελέγχουν και εκπροσωπούν πολιτικά. Αυτό το μπλοκ αποτελείται από τους πιο ανίκανους ή πιο διεφθαρμένους εκπαιδευτικούς και από τους πιο επιστημονικά αδιάφορους φοιτητές. Οι δεύτεροι ψηφίζουν τους πρώτους και τους στηρίζουν με τη βία τους ενώ οι πρώτοι δωροδοκούν τους δεύτερους με εύκολα πτυχία ακόμα και με μεταπτυχιακά. Και οι δύο αναπτύσσουν προνομιακούς δεσμούς με τα κόμματα-προστάτες. Οι ιδιότυποι αυτοί ιδιοκτήτες των “δημόσιων” ΑΕΙ, κόμματα και γραφειοκρατίες, διανέμουν έδρες, θέσεις, προαγωγές και ερευνητικά κονδύλια στα μέλη τους. Όταν λένε ότι θέλουν αυτονομία του Πανεπιστημίου εννοούν ότι θέλουν να γίνουν επίσημα οι ανεξέλεγκτοι ιδιοκτήτες του με κρατικά βέβαια λεφτά. Όταν μπαίνουν μπροστά στον αγώνα για την κατάργηση του νέου νόμου-πλαίσιου είναι γιατί με αυτόν το νόμο το επίσημο κράτος αμφισβητεί έστω και δειλά την ιδιοκτησία τους, δηλαδή θέλει να αξιολογεί το εκπαιδευτικό έργο και να χρηματοδοτεί ανάλογα τα Πανεπιστήμια, θέλει να βάζει κρατικούς μάνατζερ για να ελέγχουν το που πάνε τα κρατικά λεφτά, ενώ υποχρεώνει τους εκπαιδευτικούς να παρουσιάζουν στο κοινό το τι κάνουν επιστημονικά, διδακτικά και οικονομικά.
Αυτό το σύμπλεγμα δεν μπορεί να ασκεί την παράνομη εξουσία του παρά μόνο με μια δικτατορία πάνω στη πλειοψηφία των εκπαιδευτικών και των φοιτητών που γίνεται τόσο πιο σκληρή όσο πιο πολύ απειλείται. Τώρα απειλείται από το νέο τρόπο εκλογής των πρυτανικών αρχών όπου ψηφίζουν όλοι οι φοιτητές και όχι μόνο τα στελέχη των παρατάξεων που ψήφιζαν ως τώρα όπως τους υποδείκνυαν τα συντονίζομενα μεταξύ τους κόμματα και κομματικές φράξιες για να ελέγχουν τις πρυτανείες.
Όπου οι σύγκλητοι τόλμησαν να εφαρμόσουν το νόμο και να προκηρύξουν τέτοιες εκλογές, τα κόμματα-αφεντικά έβαλαν σε κίνηση τα τάγματα εφόδου, δηλαδή τις παρατάξεις που η βάση τους αντιπροσωπεύει κυρίως ριζοσπαστικά στοιχεία της δίχως μέλλον μικροαστικής τάξης. Αυτές χτυπάνε τον καπιταλισμό και την αστική δημοκρατία από την πλευρά του «κράτους σωτήρα» και του φασισμού και διευκολύνουν την εξουσία των κομμάτων της διαφθοράς τσακίζοντας στα ΑΕΙ ότι είναι ερευνητικά και μορφωτικά ανεπτυγμένο και σύγχρονο. Τα τάγματα εφόδου τα χρησιμοποιούν ο ΣΥΝ και το ψευτοΚΚΕ για να κάνουν τις βρωμοδουλειές τους (διακοπές συνεδριάσεων στις συγκλήτους, ξυλοδαρμούς και “εντοιχισμούς” καθηγητών) χωρίς να εκτίθενται τα ίδια στο λαό και, κυρίως, στις καθηγητικές δυνάμεις μέσα στη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ με τις οποίες συνεργάζονται. Όμως αποκαλύπτονται σαν σύμμαχοι των τραμπούκων καθώς θεωρούν τη βία τους σαν κάτι το δευτερεύον σε σχέση με το νόμο-πλαίσιο, ενώ μαζί τους σαμποτάρουν τις εκλογές καλώντας τους φοιτητές σε αποχή (ψευτοΚΚΕ), ή συμμετέχοντας στη βία με τις «συνιστώσες» τους και τη νεολαία τους (ΣΥΝ). Όσο για το ΠΑΣΟΚ αυτό αποδοκίμασε στα λόγια τη βία, όμως δεν την αποδοκίμασε η ΠΑΣΠ, δηλαδή το ΠΑΣΟΚ στα ΑΕΙ που ακολουθεί κυρίως την φιλοΣΥΝ γραμμή Παπανδρέου-Λαλιώτη. Η συνενοχή αυτών των κομμάτων και της καθηγητικής γραφειοκρατίας τους στη βία αποδεικνύεται από την αδιάφορη στάση τους απέναντι στην κτηνώδη απίθεση των κουκουλοφόρων στους φύλακες του ΑΠΘ. Αυτή η επίθεση είχε σα στόχο να υπενθυμίσει στους δημοκράτες καθηγητές που τόλμησαν τελευταία να καταγγείλουν τους τραμπουκισμούς ότι το αληθινό αφεντικό στις σχολές. είναι το ιδιότυπο πανεπιστημιακό παρακράτος.

Η ωμή αυτή βία δεν θα στεκόταν δίχως να έχει την συστηματική κάλυψη του πρωθυπουργού. Αυτός αναγκάστηκε τελευταία να την καταγγείλει αλλά χωρίς να καταγγείλει την πολιτική γραμμή που στηρίζει αυτή τη βία: Έτσι ο Καραμανλής 1ον δεν μίλησε για την ουσία του ζητήματος, δηλαδή για το δικαίωμα σε ελεύθερες εκλογές στα ΑΕΙ, 2ον έσπρωξε ως συνήθως τη ΔΑΠ να κάνει αποχή από τις συνελεύσεις ενώ φρόντισε όπως πάντα ώστε αυτή να μην κάνει πολιτικό ζήτημα στο λαό και τους φοιτητές τη βία αλλά το πολύ να απαντάει με τη δικιά της βία σε επίπεδο πολέμου συμμοριών, 3ον άφησε, όπως πάντα αφήνει στο απυρόβλητο, το ψευτοΚΚΕ και την γραμμή του της «ανυπακοής» που σημαίνει την άρνηση του κοινοβουλευτισμού από την πλευρά του φασισμού, δηλαδή την παρεμπόδιση εφαρμογής των νόμων όχι επειδή αυτοί συναντούν παλλαϊκή αντίθεση, αλλά επειδή έτσι θέλει μια ομάδα πραξικοπηματιών που μπορεί να επιβάλει το δικό της νόμο κρατώντας όμηρο τον πληθυσμό με το να μπλοκάρει συγκοινωνίες, κοινόχρηστες λειτουργίες ή δημόσιους χώρους.
Η πολύχρονη φασιστική βία στα ΑΕΙ θα ήταν αδύνατη χωρίς να στηρίζεται σε ένα ηγεμονικό τμήμα του καθεστώτος. Πραγματικά οι πολιτικές δυνάμεις που προαναφέραμε αποτελούν μέρος ενός πανίσχυρου νέου ανατολικού πόλου εξουσίας, που έχει σαν προστάτη και καθοδηγητή τη νεοναζιστική Ρωσία του Πούτιν. Γι αυτό οι ίδιες δυνάμεις που ασκούν δικτατορία στα ΑΕΙ τσακίζουν γενικότερα κάθε ανάπτυξη της χώρας στα πλαίσια της ΕΕ, δηλαδή σαμποτάρουν την παραγωγή και την έρευνα με οικολογικά και ψευτοταξικά προσχήματα, ενώ ομόφωνα υπερασπίζουν την ενεργειακή, πολιτική και στρατιωτική εξάρτηση της χώρας από τη Ρωσία. Ο μόνος τρόπος που έχουν αυτές οι δυνάμεις για να αποφύγουν την καταδίκη τους από τους δημοκράτες είναι να καταγγέλλει τη βία τους κάτι πιο ανοιχτά φασιστικό από τις ίδιες. Αυτό είναι το ΛΑΟΣ, το πιο ρωσόδουλο από όλα τα κόμματα. Η καταγγελία του στη βία είναι στημένη και αβανταδόρικη αφού η δικιά του κρατικοφασιστική «αντικαπιταλιστική» γραμμή ταυτίζεται με εκείνη της ψευτοαριστεράς παντού, και στα ζητήματα της παιδείας.

Η μόνη αποφασιστική απάντηση στο φαιοκόκκινο αυτό μπλοκ μπορεί να έρθει από μια πραγματική λαϊκή και επαναστατική αριστερά. Αυτή μπορεί να αποκαλύψει πόσο αντιμαρξιστικό και αντιδραστικό είναι το να μιλάει κανείς για κρατικό πανεπιστήμιο «στην υπηρεσία του λαού» ή για μια γνώση που «να μην είναι εμπόρευμα» σε συνθήκες καπιταλισμού. Πανεπιστήμιο του λαού και γνώση που να μην είναι εμπόρευμα μπορουν να προκύψουν μόνο με μια λαϊκή επανάσταση που θα συντρίψει το αστικό κράτος και μαζί του το πανεπιστήμιο της «καθαρής» γνώσης, το έξω από την παραγωγή και κυρίως το πάνω και ενάντια στους άμεσους παραγωγούς. Ένα τέτοιο πανεπιστήμιο προϋποθέτει τη συντριβή κάθε γραφειοκρατικού ιερατείου, και πρώτα απ’ όλα εκείνου που σαμποτάρει τη σύνδεση του πανεπιστήμιου με τη βιομηχανική παραγωγή στο όνομα του αντικαπιταλισμού.

Αθήνα, 3/6/2008

https://www.oakke.gr/